The Territory of Government Interference with the Right to Reproduction in the Context of International Human Rights

 عنوان پايان نامه :

 قلمرو دخالت دولت ها در زمينه ي حق باروري در بستر حقوق بين المللي بشر

 استاد راهنما

  دكتر حسين سرتيپي

 نگارنده

  آتنا اكبري

                                                                                         شهريور ۱۳۹۵

چكيده

با گذر زمان و رشد جوامع و پيشرفت تكنولوژي، انسان ها آموخته اند كه مي توانند از هزاران نوزادي كه ساليانه ناخواسته به دنيا مي آيند جلوگيري كنند، پدران و مادراني كه شايد هرگز نمي خواهند فرزندانشان آينده اي مشابه آنان داشته باشند.

اما از ديگر سو دولت ها نيز نگرانند، نگران كاهش نرخ جمعيت و اين كاهش يعني تلنگري بر ستون هاي عظيم يك كشور كه اگر با همين روند ادامه يابد رو به ويراني خواهد گذاشت.

سياست جمعيتي در دنيا  مسئله بسيار بديهي و در عين حال پر اهميت است. »كلاوس لايزينگر« جامعه شناس و اقتصاددان مشهور سوييسي در مقاله اي تحت عنوان سياست جمعيتي به عنوان سياست توسعه مي نويسد:»هدف از يك سياست جمعيتي مسئولانه صرفا كم يا زياد كردن تعداد آدم ها نيست بلكه بهبود كيفيت زندگي براي انسان هاي جامعه هدف است«.

كشور هاي مختلف در جهان براي تنظيم جمعيت سياست هاي گوناگوني را اتخاذ كرده اند. در ايران حقوق باروري براي اولين بار در بيانيه تهران ۱۹۶۸ به عنوان زير مجموعه حقوق بشر مطرح گرديد كه مطابق آن والدين داراي حق اساسي در انتخاب آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سني بين فرزندان خود هستند و حق برخورداري از آموزش و اطلاعات كافي در اين زمينه را دارا مي باشند. بيانيه ها و برنامه هاي ديگري نيز در ساير شهر هاي جهان تصويب شد من جمله برنامه راهبردي قاهره كه در سال 1994 در كنفرانس بين المللي جمعيت و توسعه در قاهره به تصويب رسيد. اين برنامه مستقل راهبردي تاكيد نمود كه دولت براي رفع نيازهاي باروري افراد و نه صرفا به منظور اهداف جمعيت مسئوليت دارد و توصيه نمود كه خدمات تنظيم خانواده در زمينه ساير خدمات بهداشت باروري نيز ارائه گردد.

آنچه كه ما در اينجا به بحث درباره آن خواهيم پرداخت تنظيم جمعيت از منظر حقوق بشر است.

واژگان كليدي فارسي

خانواده، فرزند آوري، حقوق بشر، حقوق باروري ، حقوق بين الملل